Magjepsja e njerëzimit me meteorite ka ndodhur shumë më herët se me gurin e rënë në  Wold Newton. P.sh., një kamë hekuri e gjetur në varrin e faraonit egjiptian Tutankhamun, rreth vitit 1350 p.e.r, është modeluar nga një meteor i rënë.

Grupe të tëra meteoritesh janë zbuluar në Antarktidë dhe në shkretëtirat e nxehta, aty ku nivelet e ulëta të reshjeve krijojnë erozion të ulët, një faktor që mund të degradojë këta gurë. Në Anktartidë organizohen shumë ekspedita gjuetie për meteoritë, nga vende të ndryshme, përfshirë këtu Shtetet e Bashkuara dhe Japoninë. Aty, lëvizja e blloqeve të akullit i mbart meteoritet, si një rrip transportues, duke i përqendruar në rajone të caktuara.

 

Meteoritet mund të zbulojnë informacione shumë të vjetra, edhe më të vjetra se Sistemi ynë Diellor. Ata përmbajnë të dhëna për natyrën e hapësirës midis yjeve e reve të dendura molekulare që mund të formohen atje, si dhe mënyrën se si yjet e porsalindur formojnë elemente kimike. Studimet e meteoriteve dhe përbërësve të tyre kanë zbuluar se pozicioni ku lindi Sistemi Diellor në Galaktikën tonë ishte një zonë shumë më aktive për formimin e yjeve sesa mjedisi ynë aktual astrofizik.

 

Njëra nga figurat e shquara në fushën e meteoritikës është Harvey Nininger, autodidakt, përpjekjet e gjera kërkimore dhe mbledhëse të të cilit hodhën bazat e meteoritikës moderne në vitet 1930. Mbledhësit amatorë të meteoriteve vazhdojnë të kenë një rol të rëndësishëm në progresin e fushës, duke sjellë lloje të reja meteoritesh në dorën e studiuesve.