Më 1860, në kolegjin King të Londrës, UK, fizikani Skocez James Clerk Maxwell filloi të kishte përparim të dukshëm në fushën e elektricitetit dhe magnetizmit, duke shprehur idetë eksperimentale të Micheal Faraday-it në formë matematikore.

Seria e publikimeve të tij arriti kulmin  më 1865 me artikullin  “Një teori dinamike e fushës elektromagnetike”  (Philosophical Transactions of the Royal Society of London 155 459). Këtu Maxwell nxori një grup me 20 ekuacione me derivate të pjesëshme (asokohe llogaritjet vektoriale nuk ishin ende familiare) nga të cilat 6 ishin ekuacione valore, 3 për secilën nga komponentet hapësinore të fushës elektrike E, dhe 3 të tilla për fushën magnetike, B. Maxwell kishte parashikuar, pra, që drita është një valë elektromagnetike.

Maxwell llogariti që shpejtësia e dritës në ajër është 310,740,000 m/s. Maxwell e krahasoi këtë me vlerën e matur nga Hippolyte Fizeau, 314,858,000 m/s dhe nga Jean Léon Foucault, 298,000,000 m/s, për të konfirmuar që përfundimi  i tij se drita është një valë elektromagnetike, ishte i saktë.